Op een onbewoond eiland

Het azuurblauwe water tikt zachtjes tegen mijn voeten die hun sporen achterlaten in het parelwitte zand. Het is de vijfde dag van de boottrip en ik zit vast op een onbewoond eiland. Om mij heen zie ik verschillende boten zachtjes dobberen op de o zo verradelijke Caribische zee. Eigenlijk hoorden we nu bijna in Cartegena in Colombia te zijn, maar de weersomstandigheden zijn zo slecht dat de kaptiein besluit te wachten. Niet dat we het niet geprobeerd hebben om de uitdaging aan te gaan met de hoge golven en de sterke wind, integendeel! Gisteren rond het middaguur verttrokken we, maar de weergoden dwongen ons om te keren. De kapitein had het over wasmachine-golven: golven die van alle kanten komen en die zelfs de kat ziek maken. Niemand kon slapen of rustig liggen, met uitzondering van een persoon. Ik was weer eens degene die als een blok in slaap viel en enigzins teleurgesteld wakker werd, omdat we geen meter verder waren gekomen. 

Een omgevallen palmboom blokkert de doorgang en ik moet half door het water lopen en daarbij een soort lambada dansen om verder te kunnen. Uiteraard gaat het niet zo soepeltjes als ik zou willen en beland ik bijna met mijn kont in de zee. Als ik voorbij de palmboom ben kijk ik gauw om mij heen of niemand het gezien heeft en dan bedenk ik mij dat ik op een ONBEWOOND eiland ben, dat de Cuna´s het niet eens de moeite waard vinden om er (tijdelijk) te wonen en dat het maximaal vier minuten duurt om rnd het eiland te lopen. Dan moet je natuurlijk niet te grote stappen zetten en regelmatig stilstaan om van het uitzicht te genieten. Kortom, niemand heeft mijn spastische tango poging gezien en ik kan opgelucht ademhalen. Ik moet lachen als ik denk aan de vraag: Wat zou jij doen als je op een opbewoond eiland zou zitten? Wie of wat zou je dan meenemen? Ik zou een goed boek meenemen en mijn tijd doorbrengen met Orlando Bloom. Gewoon, omdat hij met zijn rol als piraat in Pirates of the Caribbean vast wel heeft geleerd om een kampvuur te maken. Waarvoor zou ik hem anders kiezen? Maar in plaats daarvan zit ik op een eiland met acht andere meiden mij ontzettend te vervelen en heb ik niet eens een pen en papier om wat van mij af te schrijven, dus op dit punt had zelfs Robinson Crusoe het makkelijker. En mijn Orlando Bloom? Dat blijkt een Turkse kapitein te zijn die de bloei van zijn leven wel gehad heeft en daarmee eerder wat weg heeft van Kapitein Barbossa. Nee, ik heb mij overduidelijk niet goed voorbereid op mijn verblijf op dit onbewoonde eiland.

Achter mij klinkt er gescheld en gevloek in het Turks, afgewisseld in het Engels. Het is de kapitein die begonnen is met wat hij noemt de Shit Shower. Sinds twee dagen zit een van de w.c.´s op de boot verstopt en voordat we vertrekken wil de kapitein dit opgelost hebben. De pentrante geur en de mogelijkheid ondergesproeid te worden met de inhoud van deze niet functionerende pot zorgde ervoor dat de dames als een speer naar het eiland vertrokken. Zwemmend, want Charlie was niet snel genoeg om de motorboot te starten. Ik kijk naar de Delfín Solo en zie hem op het dek heen en weer lopen. Ik schiet in de lach en vraag mij af of hij nog steeds zo van zijn Angels houdt.

Inmiddels vervelen alle dames zich. Onrustig lopen we heen en weer, wetende dat het nog zo´n twee uur duurt voor we terug kunnen naar de boot. En wat doet een vrouw die zich verveelt, ongeacht haar culturele achtergrond of de situatie waarin zij zich bevindt? Zij gaat eten. Negen meiden uit verschillende landen besluiten opzoek te gaan naar iets eetbaars op een onbewoond eiland dat nog geen 50 meter breed is. Algauw staan we met z´n allen naar een palmboom te staren waar een aantal dikke, sappige kokosnoten aanhangen. Het duurt even, maar na flink wat geschut en gepor met een lange tak, valt een kokosnoot ter grootte van en volleybal met een zachte plof voor onze voeten op de grond. We juichen, dansen en roepen: Girl powerrrr! (Ja, zo verveeld zijn we.) Maar ja, hoe krijg je zo´n ding nou open? Twee meiden zijn zo sterk (of wanhopig) en slaan de kokosnoot op een stuk hout kapot. In het half uur daarna geniet iedereen van onze gezonde snack.

Is dit nou het enige wat vrouwen doen als ze zich vervelen? Nee joh, wij zijn nog maar net begonnen! Na ons tussendoortje (of opwarmertje. het is maar net hoe je het bekijkt.) besluiten we dat het tijd is om onze haren te wassen. Deze bootreis kan dan wel een geweldige ervaring zijn, maar we hebben ons al vier dagen niet kunnen douchen. En dus hebben een paar meiden tijdens hun sprong van de boot nog gauw even hun shampoo meegegapt en nu staan we op een rijtje keurig onze haren te wassen in wat wij noemen Het Paradijs. Met de palmbomen en het blauwe water lijkt het wel een reclame van Herbal Essence en daarmee vergeten we voor het gemak maar even dat we keihard het natuur staan te vervuilen. Alsof Moeder Natuur ons als vrouw zijnde begrijpt, spoelt er een kam aan waarmee we onze haren ook nog eens klitvrij kunnen maken. 

Als gelukkige, schone, heerlijk guerende vrouwen zwemmen we terug naar de boot, waar de kapitein ons vrolijk groet. Hij heeft de Shit Shower overleefd en daarmee is nu iedereen klaar voor een woeste boottocht van minstens twintig uur. En wat is nou het moraal van dit verhaal? Mocht er ooit iemand vragen wat en wie je zou meenemen naar een onbewoond eiland, laat het antwoord dan zijn: Een sterke, wanhopige of verveelde vrouw om een kokosnoot open te breken en een fles shampoo om er fris en fruitig uit te zien als ze je komen redden.