Survival of the Fittest

16 januari 2018 - Pucón, Chili

Het is 6.15 uur. Vandaag ga ik de vulkaan Villarrica beklimmen en daarvoor moet je vroeg op pad. Met kleine oogjes sta ik bij de bus te wachten. Alle spullen zijn ingepakt en de groep is compleet. Het is ongeveer een uur met de bus. Ik ben geen ochtend persoon en moet dan ook even wakker worden. Ik ben hierin de enige, want de rest kakelt honderd uit. De nieuwste camera's worden bekeken en de sterkste verhalen worden uitgewisseld. Ik ben nog in de fase dat ik eigenlijk nog een kop koffie kan gebruiken.

Als we dan eenmaal bij de vulkaan aankomen trekt iedereen zijn/haar materiaal aan. Gewapend met bergschoenen, ice spikes, een helm en een pikhouweel, gaan we naar boven. De groep bestaat o.a. uit zes vriendinnen uit Nieuw-Zeeland. Deze meiden zijn extreem gemotiveerd, super actief en onwijs snel. Ze hebben naar eigen zeggen een wandeltocht van vijf dagen in twee dagen gedaan. Vanaf nu noem ik hen dan ook The Road Runners.

Het eerste gedeelte van de tocht bestaat uit mul vulkaanzand wat de tocht best wel pittig maakt. The Road Runners hebben daar overigens geen last van. Die sprinten als een malle naar boven. Ik daarentegen heb een wat langzamer tempo. De eerste stop is waar de sneeuw begint. De dames willen, zodra ze mij zien, gelijk vertrekken. De groep is toch immers compleet?
"Wacht...heel...even," zeg ik hijgend. Met een rood hoofd plof ik op een steen neer en neem ik een paar slokken water. Als de dames willen rennen, dan doen ze dat maar zonder mij. Het Opperhoofd van de groep loopt naar een van de gidsen die pal naast mij staat en vraagt in vloeiend Spaans: "Wat is er met haar aan de hand? Heeft ze last van de hoogte?" De gids schudt lachend zijn hoofd en zegt: "Nee, 't is haar conditie."
Het Opperhoofd lacht smalend. Ze weet genoeg en loopt terug naar haar roedel. Ik mag het Opperhoofd niet. Ik kijk opzij en vraag, ook in vloeiend Spaans: "Kan jij mij helpen met de spikes?" De gids verschiet van kleur, want even dacht hij dat ik alleen Engels sprak. Hij helpt me zonder nog een woord te zeggen.

We vervolgen onze tocht. In ganzenpad en zigzaggend gaan we door de dikke sneeuw naar boven. Al snel sprinten The Road Runners naar de top en blijf ik samen met een meisje en gids Klaus, achter. We lopen in een rustig tempo en ik kan het nu veel beter volhouden. Op deze manier komen we er wel!
Maar na een half uur kraakt de portofoon van Klaus. De anderen willen weten hoe het gaat en hoe lang het nog gaat duren. Tot mijn verbazing hoor ik Klaus zeggen: "We gaan langzaam door, met de nadruk op langzaam." Ik kijk om mij heen en zie dat zeker 300 mensen in hetzelfde tempo naar de top sjokken. Hoezo langzaam? Wij zijn gewoon lekker gemiddeld! Ik merk dat ik het gepush van iedereen zat word en ik besluit mij vooral te focussen op mijn voetstappen en mijn ademhaling.

Het laatste half uur naar de top is het zwaarst. Ik krijg het benauwd en begin te hoesten. Klaus kijkt een paar keer zorgelijk om. Blijkbaar moet je dit niet doen op 2000 meter hoogte. Voordat we naar de top gaan is er een plek waar iedereen zijn rugtas achterlaat en alleen met gasmasker en pikhouweel naar de top gaat. Als we op dat punt zijn, draait Klaus zich naar mij om en vraagt: "Hoe lang heb jij die hoest al?"
"Ongeveer een week. Erfenisje van de griep," zeg ik nonchalant. De man kijkt een keer naar de top en zegt dan: "Ik raad je af naar de krater te gaan. Je bent al benauwd en vandaag hangt er veel gas in de lucht. Dat maakt het adem halen alleen maar moeilijker."
Dit meent ie niet?! denk ik boos. Heb ik dat hele stuk voor niks gelopen!! Hoe jammer ik het ook vind, ik besef algauw dat mijn gezondheid belangrijker is. Toch voelt het alsof ik gefaald heb. De krater is de finish en net daarvoor ga ik onderuit.

Ik blijf bij de spullen wachten tot The Road Runners terug zijn. Het Opperhoofd merkt op: "Toch nog verder gekomen dan verwacht." Ik ben te moe om erop te reageren en dus focus ik mij op de uitleg over de afdaling. Want dat is een hoofdstuk apart...
In mijn tas zitten een regenjack en regenbroek en een soort oversized luier. Daarnaast tover ik er ook nog een kleine, ronde, plastic slee uit die precies groot genoeg is voor mijn kont. Inderdaad, we gaan glijdend de vulkaan weer af. En de bijbehorende techniek is zodanig precies, dat als je iets scheef zit of je voet maar iets strekt, je ongecontroleerd de berg afglijdt. Iets wat ik alleen maar zal doen...

In de sneeuw zijn banen gemaakt die zo diep zijn dat je er tot aan je navel in zit. En toch krijg ik het voor elkaar om uit deze banen te vliegen en als een soort schildpad op zijn rug tollend en spartelend de helling af te gaan. Dit tot grote ergernis van The Road Runners die dit natuurlijk met verve doen. Als ik tot stilstand kom zegt het Opperhoofd: "Jij hebt echt je dag niet, hè?" En ze heeft nog gelijk ook. De hele dag heb ik het idee dat ik als Legally Blond probeer te integreren in het wereldje van het bergbeklimmen, maar dat het gewoon niet wil. Stel je eens voor, een groep die alles doet en ervaart zoals het hoort, met 100 meter verder een kluns die hen niet kan bijbenen, die niet eens normaal de berg af kan glijden en die het voor elkaar krijgt haar onderkleding zeiknat te krijgen, ondanks de drie lagen regenkleding. Hier ben ik overigens ook verbaasd over.

Het is moeilijk te accepteren dat alles wat ik wil doen niet meteen betekent dat ik het ook kan. Al ben ik aan het einde van de dag best wel een beetje trots dat ik ondanks alles toch nog zover ben gekomen. En het Opperhoofd? Die had later op de dag problemen met haar telefoon, waar alleen ik haar blijkbaar mee kon helpen. Toen ze vroeg hoe ik dit alles wist zei ik droog: "Google." Gelukkig is ze niet in alles even snel.

4 Reacties

  1. Leonie:
    21 januari 2018
    Ik geniet van je verslag! Ga zo door, ik blijf je waarnemen op OVA als jij blijft schrijven!
  2. Hennie Kluinhaar:
    21 januari 2018
    Hai Mariska,
    Stoer van je, dat je de berg naar de vulkaan hebt gelopen.
    Wat een ontzettend, leuk verhaal. We hebben ervan genoten!

    Hopelijk heb je op 17 februari meer lucht, zegt Martin😀
  3. Carolina:
    21 januari 2018
    "Top" 👍
  4. Carolina:
    21 januari 2018
    "Top" 👍