Zennnn....

Met een harde klap komt de stempel op het papier terecht. Het is officieel: Ik ben in Guatemala. Met mijn paspport in de hand en mijn backpack op mijn rug verlaat ik het kleine huisje op de Guatemalteekse en Mexicaanse grens. Veel stelde het niet voor. De horrorverhalen over lange wachttijden, chagrijnige douaniers die je hele tas leeghalen en visums die geregeld moeten worden, moet je dus met een korreltje zout nemen. Ook de grens zelf straalt geen autoriteit uit. In plaats van douaniers in pak en heel veel hekken, jeeps en wapens, zie ik dus een klein huisje omringt door fleurige kraampjes waar je eten, kleding en andere prularia kan kopen. Zodra ik mijn voet in Guatemala zet, moet ik mijn best doen om de tuktuks die voorbij komen scheuren, te ontwijken en daarbij plet ik bijna een loslopende kip. Welkom in Guatemala!

In een shuttlebusje duurt het nog vier uur voor ik bij het meer van Atitlan ben. Tegen die tijd begint de zon achter de vulkanen te kruipen die het meer omringen. Dit heeft een adembenemend effect. Volgens sommigen, en daar hoor ik vanaf nu ook bij, is dit het mooiste meer ter wereld. Helaas heb ik geen foto's kunnen maken, maar het uitzicht zorgt ervoor dat ik al het gehobbel tijdens de reis voor lief neem.

Als ik in Panajachal aankom (als je de naam uitspreekt heb je eerder het idee dat je in Afghanistan bent) neem ik gelijk een boot naar Santa Cruz, een klein dorpje dat ook aan het meer ligt. In het donker stuitert het bootje over het water en na een kleine tien minuten ben ik in Santa Cruz. Het hostel ligt aan het water en er hangt een geweldige sfeer. Ik check in, dump mijn spullen in mijn kamer en voeg mij bij de rest van de backpackers voor het avondeten. Het gezelschap is heel divers en ik ben waarschijnlijk de jongste. Tot laat in de avond blijven we aan tafel zitten en delen we onze reiservaringen.

Het is half acht en mijn wekker gaat af. Ik kan bijna mijn ogen niet openhouden en het duurt even voor ik weet waar ik ben en waarom mijn wekker zo ontzettend vroeg afgaat. Langzaam dringt het tot mij door. O ja, ik heb mij opgegeven voor een yoga-les. Waarom wilde ik daar ook alweer aan meedoen? Terwijl de rest nog op een oor ligt, begeef ik mij in yoga-outfit (Lees: korte broek, t-shirt en badslippers) naar de relaxruimte. Dit is een terras met een aantal hangmatten en ligstoelen met uitzicht op het meer. Achter de vulkanen komt de zon stiekem om de hoek kijken wat wederom een geweldig effect heeft. Ik bedenk mij dat het uniek is om hier yoga te mogen hebben. Alles is nog zo rustig. Hier moet ik mijn balans wel vinden.

Een klein half uur later denk ik daar totaal anders over. Terwijl ik mezelf in de houding van een roofvogel, jaguar of wat voor dier het ook is, probeer te wurmen (van een afstand ben en blijf ik een olifant uit haar balans) gillen mijn spieren het uit van de pijn en mag ik de pijn alleen wegademen. Als ik vijf minuten lang in de knoop zit en op de kop naar het meer staar, schiet mij de reclame van Arla te binnen waarbij een aantal koeien het niet kan bevatten waarom een vrouw aan yoga doet. Ik laat mij op de mat vallen en zeg met een zucht: Ik kan mij wel een betere houding bedenken. De Koe! De lerares spreekt echter geen Nederlands en zegt ter motivatie: Je doet het geweldig!! Je lichaam is je daar dankbaar voor! Dankbaar?! Mijn rug, heupen en knieen denken daar wel anders over. 

Bij de laatste oefening waarbij ik op mijn stuitje moet balanceren (Pak met elke hand je grote teen vast en steek beide benen zo hoog mogelijk in de lucht, waardoor je alleen je stuitje hebt dat je verbindt met de grond. Don't trie this at home!)*, en daardoor als een soort clown op een skippybal over het terras rol (in tegenstelling tot de anderen heb ik mijn balans overduidelijk nog niet gevonden) doe ik een belofte aan mezelf: Ik ga noooit meer yoga doen! In plaats daarvan besluit ik om Guatemala niet op een spirituele maar op een nuchtere manier te ontdekken. Gewoon, per boot, bus of te voet!

*Wegens het shokerende effect van mij in deze positie zijn er geen foto's beschikbaar. Wilt u deze echter wel zien, dan is dat uw eigen verantwoordelijkheid en kan mijn verzekering na het blootgesteld zijn aan deze afschuwelijke foto's niet aansprakelijk gesteld worden voor eventueel opgelopen trauma's, slapeloosheid of andere psychische aandoeningen. Alvast bedankt voor uw begrip.