Met beide benen op de grond...
7 september 2014 - Nazca, Peru
De belangrijkste trekpleister van Peru is de Machu Pichu. Een andere bezienswaardigheid is Nazca, een klein plaatsje aan de kust. In vlakke grond hebben de Nazca's eeuwen geleden lijnen in de grond gekerfd die tot op de dag van vandaag zichtbaar zijn. Kilometerslange rechte lijnen in de grond waarvan het ontstaan onduidelijk is. Omdat er geen bergen in de buurt zijn en de Nazca's geen manier hadden gevonden om te kunnen vliegen, zijn er theorieën dat de lijnen door buitenaardse wezens gemaakt zijn. Anderen zeggen dat de Nazca's ze maakten als irrigatiesysteem en de figuren gebruikten om de goden te aanbidden om zo meer regen te krijgen. Mij maakt het niet zoveel uit, ik wil ze alleen zien.
En daarom zit ik bij het reisbureau te wachten op de taxi die mij naar het vliegveld brengt. De man achter het bureau begint een praatje en vertelt dat hij naast touragent ook begrafenisondernemer is. Ik begin mij bijna schuldig te voelen, omdat ik hem ook in de categorie Oude Snoepert had geplaatst, terwijl hij alleen maar een praatje wil maken. Maar dan begint hij over de kleur van mijn ogen, noemt hij mij zijn Nederlandse Prinses (waarom zijn Peruaanse mannen zo bezitterig?!) en wil hij mij een handkus geven. Vlug sta ik op en loop ik naar buiten om te zien of de taxi er al is en gelukkig komt die er net aan rijden. Gewapend met mijn paspoort, camera en wat geld (meer mocht ik niet meenemen van Oude Snoepert, omdat het vliegtuig anders te zwaar zou worden) wordt ik bij het vliegveld afgezet en moet ik een uur wachten. Een uur?! Er is niets te doen, mijn boek ligt bij Dirty Harry en de plastic stoelen snijden in mijn rug. Ook kom ik erachter dat je gewoon je spullen mee mag nemen, dat er een plek is om je bagage te bewaren en dat ik niet een maar twee uur moet wachten. Kortom, ik zit mij stierlijk te vervelen terwijl ik mij voorhoudt dat het allemaal de moeite waard zal zijn.
Als het moment dan eindelijk daar is, loop ik met vier andere toeristen en twee piloten naar het vliegtuigje toe, mogen we wat foto's maken en vervolgens moeten we op een lenige manier het vliegtuig in klimmen. Uiteraard doe ik hier het langste over, aangezien ik beschik over de souplesse van een walrus.
Niet veel later zitten we al in de lucht en verloopt de rit minder soepeltjes dan ik had verwacht. Het kleine vliegtuig schudt alle kanten op en het is er bloedheet. Om ervoor te zorgen dat iedereen de figuren te zien krijgt, wijst de piloot eerst met de linker vleugel en daarna met de rechter de figuren aan. Als het vliegtuig al schommelend en schuddend een scherpe bocht maakt, zit ik praktisch tegen het raam gedrukt en proberen mijn ingewanden zelf ook Nazca figuren te maken.
Als ik na een half uur, wat voelt als drie uur, eindelijk weer met beide benen op de grond sta, ben ik toch blij dat ik het gedaan heb. Het is namelijk sensationeel om vanuit de lucht de figuren te kunnen zien die jaren geleden door de Nazca's of voor mijn part door rare ruimtemannetjes gemaakt zijn, niet wetende dat wij dit nu zo bijzonder zouden vinden.
En daarom zit ik bij het reisbureau te wachten op de taxi die mij naar het vliegveld brengt. De man achter het bureau begint een praatje en vertelt dat hij naast touragent ook begrafenisondernemer is. Ik begin mij bijna schuldig te voelen, omdat ik hem ook in de categorie Oude Snoepert had geplaatst, terwijl hij alleen maar een praatje wil maken. Maar dan begint hij over de kleur van mijn ogen, noemt hij mij zijn Nederlandse Prinses (waarom zijn Peruaanse mannen zo bezitterig?!) en wil hij mij een handkus geven. Vlug sta ik op en loop ik naar buiten om te zien of de taxi er al is en gelukkig komt die er net aan rijden. Gewapend met mijn paspoort, camera en wat geld (meer mocht ik niet meenemen van Oude Snoepert, omdat het vliegtuig anders te zwaar zou worden) wordt ik bij het vliegveld afgezet en moet ik een uur wachten. Een uur?! Er is niets te doen, mijn boek ligt bij Dirty Harry en de plastic stoelen snijden in mijn rug. Ook kom ik erachter dat je gewoon je spullen mee mag nemen, dat er een plek is om je bagage te bewaren en dat ik niet een maar twee uur moet wachten. Kortom, ik zit mij stierlijk te vervelen terwijl ik mij voorhoudt dat het allemaal de moeite waard zal zijn.
Als het moment dan eindelijk daar is, loop ik met vier andere toeristen en twee piloten naar het vliegtuigje toe, mogen we wat foto's maken en vervolgens moeten we op een lenige manier het vliegtuig in klimmen. Uiteraard doe ik hier het langste over, aangezien ik beschik over de souplesse van een walrus.
Niet veel later zitten we al in de lucht en verloopt de rit minder soepeltjes dan ik had verwacht. Het kleine vliegtuig schudt alle kanten op en het is er bloedheet. Om ervoor te zorgen dat iedereen de figuren te zien krijgt, wijst de piloot eerst met de linker vleugel en daarna met de rechter de figuren aan. Als het vliegtuig al schommelend en schuddend een scherpe bocht maakt, zit ik praktisch tegen het raam gedrukt en proberen mijn ingewanden zelf ook Nazca figuren te maken.
Als ik na een half uur, wat voelt als drie uur, eindelijk weer met beide benen op de grond sta, ben ik toch blij dat ik het gedaan heb. Het is namelijk sensationeel om vanuit de lucht de figuren te kunnen zien die jaren geleden door de Nazca's of voor mijn part door rare ruimtemannetjes gemaakt zijn, niet wetende dat wij dit nu zo bijzonder zouden vinden.
Geniet van de vakantie en ik verheug mij alweer op het volgende verhaal.