Oh Happy Day...!

Ken je dat? Wanneer je 's ochtends opstaat en elke vezel in je lichaam voelt dat dit je dag niet is? Dat Karma een dag vol uitdagingen voor je heeft georganiseerd? Nou, dat had ik gisteren.

Het begon dus 's ochtends bij het opstaan, nou ja, het verplichte opstaan. Een aantal backpackers zou om 6 uur met een bus meegaan en besloot om 5 uur de spullen bijelkaar te rapen wat uiteraard gepaard ging met veel lawaai. Combineer dat met de zon die naar mijn idee veel te vroeg opkomt en mijn biologische klok volledig in de war brengt, waardoor ik om 5.30 uur klaarwakker was en dacht dat het 9.00 uur was.

Na een warme douche en een goed ontbijt (Karma weet dat ze daar vanaf moet blijven) zou ik om 8.30 uur opgehaald worden voor een excursie naar El Valle Sacrado, oftewel de Heilige Vallei. Op zich zou ik zelf met de bus kunnen gaan, maar omdat het hoogseizoen is en er momenteel weinig mensen in het hostel zijn, leek het mij een goed idee om met een groep te gaan en wat meer aanspraak te hebben. Kijk, en dan komt Karma in actie.

Niet alleen kwam de gids bijna een half uur te laat opdraven, maar kreeg ik vervolgens ook nog eens een schok te verwerken toen ik de bus instapte. De groep bestond n.l. uit...BEJAARDEN!! Peruaanse en Duitse bejaarden met zure adem, klapperend kunstgebit en piepende kunstheupen die met hun camera's veel weg hadden van een stel Zakjapanners. Ik wist meteen dat dit een hele lange dag zou gaan worden.

We begonnen de dag met een bezoek aan een juwelier die vertelde hoe hij zilver bewerkte tot ringen, oorbellen en andere sieraden. Alle vrouwen vlogen na afloop van de presentatie als eksters op de vitrines af opzoek naar een ring met daarin een steen die je energie, rust of verlichting zou geven. De mannen waren uiteraard minder gecharmeerd van al dat blingbling, vooral omdat zij moesten betalen. Uiteraard vind ik dit een prachtig tafereel om te bekijken en daarom stond er voor mensen zoals ik een bank klaar.

Nadat de bejaardensoos zodanig veel sieraden had gekocht dat ze bijna mede-eigenaar was geworden, gingen we door naar het plaatsje Pisac. Hier zouden we oude Inca ruïnes bekijken en wat meer te weten komen over hun levensstijl. Zodra we daar aankwamen zagen we dat we niet de enigen waren. Er stonden zeker 20 bussen en daartussen krioelde het van de toeristen. Tot overmaat van ramp begon het te stortregenen en bedacht ik mij dat mijn regenjas in het hostel lag. Het enige wat ik kon doen was een pimpelpaarse regenponcho kopen en de rest van de dag er als een clown bij lopen. Leuk voor de foto's...

De tweede stop was na de lunch in Ollantaytambo. Ook hier waren ruïnes te bezichtigen en werd je doodgegooid met aanbiedingen voor poncho's, sjaals, wolle mutsen (alsof zo'n paars clownspak nog niet erg genoeg is) en nutteloze sleutelhangers. Net toen ik dacht dat de zon zou gaan schijnen begon het nóg harder te regenen. Het enige voordeel hierbij is dat als de foto's intens groen lijken. Maar voor de rest werd het met de minuut moeilijker om positief te blijven.

Rond half 5 stapten we de warme bus weer in om naar onze laatste stop te gaan, Chinchero, waar we een traditionele markt zouden bezoeken. Toen ik eenmaal in de bus zat, bedacht ik mij dat de dag niet erger kon worden en dat het vanaf nu alleen maar beter kon gaan...ja ja.

Ollantaytambo is een klein dorpje dat alleen bereikbaar is via een smalle brug. En natuurlijk waren daar net voor half 5 twee bussen tegen elkaar opgereden. Vervelend en gelukkig was het alleen blikschade, maar eer de politie, brandweer en takelwagen ter plaatsen waren, was er al een uur verstreken en tot die tijd kon niemand het plaatsje in of uit. Aangezien het op dat moment nog steeds regende, nodigde het dus ook niet uit om tijdens het wachten een lokale markt te bezoeken. En dus bleef iedereen zitten, terwijl buiten een local op een blokfluit El Condor Pasa van Simon & Garfunkel probeerde te spelen. Ik neuriede zachtjes: " I'd later be in the hostal than in this bus. Yes I would, if I only could...".

Na ruim anderhalf uur wachten, konden we eindelijk verder en kwamen we veel te laat aan in Chinchero. Pas na 20.00 uur werd ik aan de andere kant van Cusco uit de bus gegooid en moest ik maar zien hoe ik bij het hostel kwam. Half strompelend van vermoeidheid liep ik terug en realiseerde ik mij dat ik een van de bejaarden geworden was. Opeens vloog er een deur naast mij open en kwam er een man met en boomstam een huis uitgelopen. Hij keek daarbij niet op of om, waardoor hij mij raakte en ik bijna op de weg belandde. Zonder een woord te zeggen liep de man verder. Het was nog geen 200 meter tot aan het hostel, maar toch vroeg ik mij af wat Karma nog meer voor mij in petto had. Zou ik het zonder kleerscheuren ervan afbrengen?