Home Sweet Home...?

Inmiddels ben ik, sinds het begin van mijn reis op 8 oktober 2012, ruim 4,5 maand, 8 landen, 14 stempels in mijn paspoort, ontelbare hostels, 125 huwelijksaanzoeken, 34 taxi-ritjes, 5 zonnebrillen, 3 horloges, ruim 6.000 km wegdek, 25 verse mango's, 689 kathedralen, 31 reisverhalen, 5 nieuwe bijnamen en 4 kilo rijst verder, en heb ik twee weken geleden mijn voeten weer op Nederlandse bodem mogen zetten. Na een vliegreis van ruim 13 uur zonder enig probleem (wat ik dan weer erg verdacht vind) kwam ik stuiterend van de zenuwen, energie en ongeduldigheid de aankomsthal binnen, waar familie en vrienden op mij stonden te wachten om mij weer het Nederlandse gevoel te geven. Nou dat is ze gelukt. Met een bos tulpen in de ene hand, een dikke winterjas inclusief sjaal in de andere en een wel erg bruin kleurtje in het gezicht was duidelijk te zien dat ik een tijdje niet in het koude kikkerlandje was geweest. Ergens had het ontvangstcomité een uitgemergelde Mariska verwacht, maar dat viel tegen. Ik had er natuurlijk wel voor gezorgd dat ik tijdens mijn laatste week in Colombia genoeg te eten had gehad.

Mijn laatste nacht bracht ik door in Bogotá, omdat ik vanuit deze stad naar huis zou vliegen. Het leek mij geen goed idee op het laatste moment nog een aantal uur in een bus te moeten zitten. Daarnaast vond ik dat ik de afgelopen maanden genoeg naar het gesnurk van anderen had geluisterd en daarom had ik een goed hotel geboekt. Wat ik niet wist was dat dit voor denColombianen een behoorlijk luxe hotel was, maar zoals gewoonlijk kwam ik daar snel achter.

Vanaf Santa Marta vloog ik naar Bogotá en eenmaal geland, bestelde ik een taxi naar het hotel. De chauffeur keek mij aan en vroeg: "Wáár wilt u heen?!" Ik herhaalde de naam van het hotel en legde ondertussen mijn backpack in de kofferbak. Met mijn verschoten korte broek, pluizige haar en afgetrapte gympen zag ik er niet uit als iemand die graag in een luxe hotel wilde verblijven. De chauffeur bleef nog even vertwijfeld staan, maar haalde zijn schouders op alsof hij daarmee wilde zeggen: "De klant in koning." Tijdens de 30 minuten durende taxi-rit vroeg de man nog een aantal keer of ik wel zeker wist dat ik naar dat hotel wilde, bood hij mij aan een goedkoper hotel voor mij te zoeken en toen we er eindelijk waren, vroeg hij triomfantelijk: "Zie je wel, dit is het niet, hè?" Waarna zijn mond bijna opviel, toen ik uitstapte, hem het geld gaf en mijn tas zelf uit de auto pakte, want ja, zelfs volgens de piccolo's behoorde ik niet tot het stereotype hotelgast. Ik bedankte de chauffeur vriendelijk en liep naar de ingang van het hotel, terwijl de piccolo's mij met verbazing volgden. Zodra ik het hotel binnenstapte werd ik nagekeken door de gestresste zakenmannen, omdat ik met mijn t-shirt met blitse teksten erop, wel erg uit de toon viel. Ook de recpetioniste bestudeerde mij van top tot teen, maar wist haar gezicht in een glimlach te wringen en vroeg mij: "Goedemiddag, waar kan ik u mee helpen?" De volgende dag heb ik tijdens het uitchecken voor de "show" toch maar met mijn creditcard betaald...

En nu ben ik alweer twee weken in Nederland, heb ik het gros van mijn vrienden en collega's weer gezien, is mijn jetlag bijna verdwenen en kan ik maar niet wennen aan het koude weer. Het lijkt net of er in de afgelopen vijf maanden niets veranderd is en ik kan bijna niet bevatten dat alles wat ik de afgelopen tijd heb meegemaakt langer duurde dan een week. Hoe blij ik ook ben om iedereen weer te zien en om weer mijn normale leventje op te pakken, toch denk ik met heimwee terug aan een reis waarvan ik van tevoren niet had kunnen bedenken dat dit zo'n grote, geweldige, leerzame en grensverleggende ervaring zou zijn. En hiermee komt er dus niet alleen een einde aan mijn reis, maar ook aan mijn reisverhalen. Ik wil iedereen bedanken die de moeite heeft genomen om mijn verhalen te lezen, ze van commentaar te voorzien en mij te motiveren door te gaan met het delen van deze geweldige ervaring. Bedankt!