Mariska's Nieuwe Vriend

Mijn maag rommelt terwijl ik wacht op mijn broodje. Ik heb de hele dag door het centrum van Lima gelopen; A omdat ik graag de sfeer op straat proef en B omdat ik te eigenwijs ben om met de taxi te gaan. Het gevolg is dat ik aan het einde van de dag uitgehongerd en met pijnlijke voeten een restaurant binnen ben gestapt. De medewerker heeft natuurlijk geen idee van mijn avonturen in de Peruaanse hoofdstad en belegt het broodje tergend langzaam (of ligt dat aan mij?). Dan hoor ik opeens een mannenstem naast mij zeggen: " Hi! Where are you from?" Deze vraag is vandaag al 100 keer aan mij gesteld en ik begin het een beetje beu te worden. Ik kijk naast mij, maar zie niemand staan, totdat ik naar beneden kijk. Ik zie een klein mannetje van hooguit 1.60m lang, staan. Ik haal diep adem en denk: " Nee hè? Niet weer een!"

Na een dag in Peru ben ik erachter dat het een heerlijk land is om door te reizen. Het vervoer is goed geregeld, er is veel te zien, het land heeft een rijke cultuur en de mensen zijn vriendelijk en behulpzaam. Soms iets té vriendelijk en behulpzaam, als je het mij vraagt.

Zoals bekend hebben de Spanjaarden Peru veroverd en in elke stad een Plaza de Armas gemaakt. Zo ook in Lima. Terwijl ik daar rondliep en de oude gebouwen bestudeerde, werd ik aangesproken door een Peruaanse student waarvan ik de naam binnen een minuut alweer vergeten was. Enthousiast begon hij te vertellen over de functies van de gebouwen en over de executies en protesten die er ooit plaatsvonden. Voor ik er erg in had stond ik een paar minuten later in een museum over een Peruaanse schrijver waarvan ik de naam ook al snel vergeten was. Ondertussen vroeg ik mij af hoe ik van deze student afkwam. Op zich was hij erg vriendelijk, maar hij gooide mijn planning behoorlijk in de war (ja ik weet het, ik ben lichtelijk structopatisch) en ik wilde na een lange vliegreis eigenlijk even alleen zijn. En dus verzon ik de smoes dat ik terug moest naar het hotel, bedankte ik hem voor de tour en kon ik hem wijs maken dat ik anno 2014 geen Facebook of e-mailadres had.

Nog geen kwartier later plofte ik op een stoel neer in een koffiebar. Mijn voeten begonnen al te protesteren tegen het vele lopen, maar dat negeerde ik voor het gemak maar even. Voor ik mijn reisgids geopend had om te bedenken wat ik allemaal nog meer wilde zien, kwam er een andere jongen tegenover mij zitten, waarvan ik, je raadt het al, de naam binnen een minuut vergeten was. De jongen vroeg mij het hemd van het lijf en toen hij na een half uur wegging, gaf hij een high five aan een van zijn vrienden die twee tafeltjes verderop zaten, alsof hij de Meester van het Versieren was.

En nu staat er dus weer een man bij mijn tafel die alles over mijn afkomst, hobby's en beroep wil weten. "Dan negeer je hem toch gewoon?" hoor ik je zeggen. Klopt, had ik ook moeten doen, maar helaas gaf ik weer eens te snel antwoord met als resultaat dat de man bij mij aan tafel gaat zitten (zucht...).
Ondertussen heeft die sloompook van een medewerker ein-de-lijk mijn broodje gebracht, brult mijn maag als een ontembare leeuw en besluit ik mijn aandacht vooral te vestigen op het eten. Daardoor gaat het grootste gedeelte van wat deze nog onbekende man vertelt, langs mij heen. Wel krijg ik mee dat hij Alex heet (ja, ik heb een naam onthouden), dat hij een eigen reisbureau heeft, dat hij mijn reis in Peru op een servetje helemaal uitstippelt (daarbij uiteraard geen rekening houdende met mijn wensen) en dat hij tot de conclusie komt dat ik aan het einde drie dagen overhoud om bij hem thuis te kunnen verblijven. WAT?! Ik verslik mij bijna in mijn broodje. " Sorry, maar ik ga niet bij jou thuis verblijven," zeg ik resoluut. Helaas vat Alex dit anders op en zegt hij lachend: "Oh maar het is gratis! Ik ga jou toch niet laten betalen? Je bent mijn nieuwe vriendin!" Even ben ik met stomheid geslagen en kijk ik om mijn heen opzoek naar de verborgen camera. Ondertussen heeft Alex ook mijn zwijgen anders opgevat en klets hij vrolijk verder: "Nee joh, ik wil je gewoon alles laten zien." Wat is zijn definitie van 'alles'? denk ik terwijl ik besluit mijn broodje op te eten. Alex heeft een ijsje besteld, maar omdat hij zoveel kletst begint het langzaam te smelten. Ik speel hierop in en zeg: " Waarom eet je je ijs niet op? Zonde als het smelt." De stilte die dan tussen ons zou onstaan, zou hem doen begrijpen dat hij beter kan gaan. Helaas. Alex kan eten en praten tegelijk. Althans, dat denkt hij. Binnen no time zit mijn broodje onder de koek- en ijsspetters en vraag ik gelijk om de rekening.

Als we een paar minuten later naar buiten lopen zie ik de rest van de gasten naar ons staren en voel ik mij Goliath, terwijl David als een loops hondje achter mij aanloopt. Eenmaal buiten zegt Alex bij wijze van afscheid: "Nou Mariska, mijn nieuwe vriendin, bel me. Dan hou ik een bed voor je vrij." Ik draai met mij ogen en mompel: " Dat lijkt mij inderdaad geen goed idee."
Snel loop ik naar het stoplicht en zie ik het logo van mijn hostel aan de overkant al oplichten. "Hi! Where are you from?" Een scheelkijkende Peruaan met jampotten op zijn neus en die qua lengte overeenkomt met Alex, kijkt mij nieuwsgierig aan.
" Uit China," zeg ik en als het stoplicht op groen springt ren ik de straat over naar het hostel. Als de receptionist vraagt hoe mijn eerste dag in Lima was, kan ik alleen maar zeggen: "Intressant."