Het Verdachte Pakketje

4 februari 2018 - New York City, Verenigde Staten

"Hi! Can I have a moment of your time? My name is Dan!" Een wat mollige man van begin 30 verstoort de Will & Grace aflevering waar ik helemaal in op ga. Fantastisch, denk ik, een promofilmpje van de V.S. Ergens ben ik ook verbaasd dat Dan nu al in het kleine schermpje voor mij verschijnt. Dat betekent dat New York in zicht is. Zo'n 10 uur geleden stapte ik moe maar voldaan het vliegtuig in. De afgelopen dagen heb ik volop genoten van Buenos Aires. De stad met de smalle straten, gekleurde huizen, lekkere koffie en de tango. Ik kan wel stellen dat ik in deze vier dagen tot over mijn oren verliefd ben geworden op deze stad. Aan de andere kant is het goed dat ik weer naar huis ga. Mijn voeten doen pijn van het vele lopen en de laatste dagen was de band met mijn backpacktas verslechterd. Kleding kon ik niet terugvinden en souvenirs leek hij niet te accepteren door simpelweg de ritsen te blokkeren.

"Welcome to the U.S.," gaat Dan overstoord verder. Oh ja, focus, Maris! Het is algemeen bekend dat wanneer je naar de V.S. gaat, je zeker twee uur bezig bent, voordat je zo'n stomme stempel in je paspoort hebt. Dikke Dan legt uit dat er drie manieren zijn om je aan te melden: de standaard manier (wachttijd: drie uur), de ik-ben-te-goed-om-in-een-rij-te-staan (kosten $100,-. Ha!) en de groep mensen die sowieso geweigerd wordt nog voor ze het vliegtuig uit is (zou ik daarbij horen?). Het hele promo-filmpje is overgoten met een mierzoet suikerlaagje, want alles in de V.S. is sooo lovely, sooo great, sooo amazing, sooo nice, sooo....overdreven! Ik zuht eens diep. "If you have any questions, my colleagues are happy to help you." Ik draai met mijn ogen. Sure, Dan. In Nederland is het grondpersoneel al norsig, laat staan in de V.S. waar ze voor een minimum loon de hele dag stempels in paspoorten van onnozele toeristen moeten zetten. Ik zou daar ook chagrijnig van worden. Dikke Dan sluit het filmpje af met: "Enjoy your stay in the U.S." Het lijkt allemaal zou eenvoudig...

Nog geen uur later sta ik met zeker nog eens 300 mensen in de rij bij de douane. Door middel van paaltjes wordt de route aangegeven. Het enige wat ontbreekt is een bordje met de geschatte wachttijd en een vrolijk Efteling deuntje dat tot je tachtigste in je hoofd blijft zitten. Verderop in de rij zijn ze vergeten een deel van de route te sluiten, waardoor mensen ineens twee kanten op lopen. Dit tot frustratie van een van de medewerksters die alles in goede banen moet leiden. In plaats van de paaltjes goed neer te zetten kiest ze ervoor om van de zijlijn te schreeuwen: "People, PE-LEASS-AH look in front of you. This shouldn't be so difficult!" Vervolgens kat ze een tourist af die een derde rij probeert te creëren. Ik denk terug aan het zoete promo filmpje over de collega's van Dan die ons happily willen helpen. Als een voice-over hoor ik de stem van Dan in mijn hoofd: "Except for Ursula who's currently suffering from pms. Let's pray this will soon be over."

De eerste stap is het scannen van je paspoort en het invullen van een formulier waarin ik bevestig dat ik niet meer dan $10.000,- bij mij heb. Dit alles gaat via een kiosk. Ook mijn vingerafdrukken worden gescand en er wordt een foto van mij gemaakt. Uiteraard staat de camera afgesteld op iemand van 1.55m, dus ik zit zo'n beetje op mijn knieën om de foto te maken. Na dit alles ontvang je een ticket die je samen met je paspoort aan de douane moet geven. Ik bekijk de foto en schiet in de lach. Mijn haar staat alle kanten op en met mijn ingevallen gezicht en vermoeide ogen kan ik zo door voor een heroïne verslaafde. Uiteraard staat er een groot kruis door het ticket: "Access denied." Tja, met zo'n hoofd... Al denk ik niet dat ze mij hier willen houden en ik wil hier niet blijven, dus zonder stress sluit ik aan in de rij naar de douane. En zoals verwacht word ik geholpen door een verveelde douane-ambtenaar die een paar standaard vragen stelt en vervolgens een stempel zet in mijn paspoort. Ik ben goedgekeurd!

"Ma'am, ma'am, wake up!" Slaperig doe ik mijn ogen open en zie ik een donker gezicht voor mij. Waar ben ik? Wie is deze man? Waarom kijkt hij zo boos? Dan realiseer ik mij dat ik op het vliegveld in New York ben. Ik had besloten niet de stad in te gaan, ondanks de 12 uur wachttijd tot de volgende vlucht. Het is zo'n 0 graden, het regent en ik had in het vliegtuig niet geslapen. Daarom besloot ik een rustig plekje op te zoeken op het vliegveld om daar een paar uur slaap te pakken. Ik had ooit iemand gezien die haar slaapzak mee had genomen en dat vond ik een fantastisch idee. Dus na het inchecken en de controle van de douane had ik in een hoekje mijn slaapzak uitgerold en ben ik als een blok in slaapgevallen.

Totdat deze man mij wakker schudt. "Eh...what's wrong?" vraag ik duf. De man schaart mij overduidelijk in de categorie "onnozele tourist", want met een toon alsof hij vandaag nog vijf toeristen heeft aangesproken op openbare slaapdronkenschap, zegt hij: " You're not supposed to sleep here. Take you stuff and sleep near one of the gates." Ik kom langzaam overeind en mompel: "Then you should have put up a sign." Blijkbaar ben ik, door afgelegen van de rest een tukkie te gaan doen, veranderd in een verdacht pakketje. Als een slaperige rups die te vroeg uit haar cocon gehaald is, pak ik mijn spullen en loop ik naar de dichtstbijzijnde gate. Ik zoek een plekje uit en probeer daar weer verder te gaan met slapen. Iets wat mij, na zo'n fantastische vakantie niet heel veel moeite zal kosten. Van vorige reizen weet ik dat ik mij bij thuiskomst pas echt zal realiseren wat ik allemaal heb meegemaakt en hoe bijzonder dat is. Deze trip duurde (maar) drie weken, maar het voelt als drie maanden. En met een tevreden gevoel sukkel ik langzaam in slaap.

1 Reactie

  1. Frederica:
    9 februari 2018
    Heb weer genoten van je verhaal😀