Torres del Paine Dag 3: Niet alleen hardlopers zijn doodlopers

In een lekker tempo loop ik over het pad dat richting Camping Italiano gaat. Ik ben vandaag wat eerder begonnen om wat langzamer aan te kunnen doen. Ik heb begrepen dat vandaag een van de mooiste routes is en daar wil ik de tijd voor nemen. Eerst loop ik richting Camping Italiano waar ik tijdelijk mijn tas achterlaat. Dan klim ik naar boven naar Vallei Francés en Vallei Brittanico. En daarna haal ik mijn tas weer op en ga ik door naar Camping Francés. Vanochtend heb ik redelijk makkelijk mijn tent op kunnen ruimen, ondanks dat de harde wind zijn best deed om dat te voorkomen. In tegenstelling tot Brutus en Olijfje die weer stonden te ruziën. 

Bij het eerste uitzichtpunt zie ik een man zitten die mij bekend voorkomt, maar ik kan hem even niet plaatsen. Hij kijkt mij aan en zegt: "Je herkent mij niet of wel?" Eerlijk geef ik toe dat ik even vergeten ben waar we elkaar hebben leren kennen. "In het hostel in Puerto Natales, weet je nog?" Tuurlijk! De Thai! Deze man, die dus uit Thailand komt, heeft de W-route gedaan, maar gaf eerlijk toe dat hij hem zwaar vond. Toen ik hem vertelde dat ik op dag 4 ruim 16km ga lopen, riep hij geschrokken uit: "Dat is onmogelijk! Dat is veel te zwaar!!" Ik kijk de man aan en vraag: "Maar jij hebt deze route toch al gedaan?" Hij knikt en geeft aan dat ie nu wat meer tijd heeft om de routes wel uit te kunnen lopen. "Je loopt trouwens snel! Ik ben eerder dan jij vertrokken en je hebt mij nu al ingehaald." Even voor de beeldvorming: De route is zo ontzettend mooi, dat ik spontaan veranderd ben in een Zakjapanner die van alles wat ze ziet een foto maakt. Ik ben niet vooruit te branden. Ik begin daarom te vermoeden dat de Thai gewoon erg sloom is.

Ik vervolg mijn weg en besluit op een rots te gaan zitten om van het uitzicht te genieten en om wat te gaan eten. Het is volledig stil en ik geniet. Maar helaas niet voor lang. Ik hoor gehijg, gepuf en gekreun achter mij. Als ik omkijk zie ik dat Brutus en Olijfje ook besloten hebben om hier te gaan zitten. Ik rol met mijn ogen als Olijfje theatraal haar 2kg wegende tas op de grond gooit en klaagt over haar rug, voeten en schouders. Brutus zet zijn tas met twee slaapzakken en tent op de grond en negeert de klaagzang van zijn vrouw. Opeens scheert er rakelings een roofvogel over mijn hoofd. Hij vliegt een klein rondje en gaat vervolgens in de boom naast mij zitten. "Wauw! Moet je kijken!" zeg ik tegen Brutus en ik wijs naar de vogel. Brutus blijft arrogant de andere kant opkijken. Ik neem een hap van mijn appel en mompel: "Lul!" Alsof dit gezelschap nog niet erg genoeg is, hoor ik ineens gegil en gekrijs. Verschrikt kijk ik op en zie ik dat drie Aziatische meiden óók op de rots gaan zitten. Ze houden geen twee tellen hun mond dicht en beginnen zelfs als valse kraaien te zingen. Ik zucht diep en kijk weer naar de vogel. Hij kijkt een keer naar beneden alsof hij wil zeggen: "Ok, hier trek ik een grens." Hij slaat zijn vleugels uit en vliegt weg. Uiteindelijk ben ik dus de enige die de vogel gezien heeft. En wederom vraag ik mij af waarom mensen de natuur opzoeken als ze die toch niet zien.

Na deze dramatische pauze ga ik door naar Camping Italiano waar ik met genoegen mijn rugzak achterlaat. Ik begin aan de klim naar Vallei Francés en Vallei Brittanico. Deze tocht voelt zonder tas verrassend licht aan. Met name het laatste gedeelte van de klim is fantastisch. Het stuk gaat door het bos heen en via bruggetjes loop je over beekjes en watervallen. Aan de top bij Vallei Brittanico weet ik niet wat ik zie. Ik zit op een rots omringt door vijf hoge bergen die als een soort reuzen op mij neerkijken. Ook hier hoor je alleen stromend water, vogels die fluiten en de wind die zachtjes door de boomtoppen waait. Ik geniet van de zon en pas na een uur besluit ik weer nar beneden te gaan. En terwijl ik dat doe maak ik de balans op. Tot nu toe zit alles mee. Het weer is fantastisch en ik ben inmiddels gewend geraakt aan het gewicht van mijn tas. 

Als ik bijna beneden ben kom ik de Thai weer tegen. Hij is op weg naar de top. "Ik weet niet of ik het ga halen," zegt ie nerveus lachend. Ik weet wel zeker dat ie het niet gaat halen. Sommige delen van de routes worden na verloop van tijd gesloten om te voorkomen dat mensen in het donker afdalen en misschien de weg kwijt raken. En halverwegen ben ik al wat rangers tegengekomen die richting de top gingen om mensen naar beneden te gaan sturen. Ik begin te rekenen. De Thai is vanochtend rond 8.00 uur vertrokken en is nu, 8 uur later, halverwege de route, die voor de meeste mensen zo'n 5 uur duurt. Kortom, deze man is niet vooruit de branden. Ik weet dan ook niets anders dan hem succes te wensen en gauw ga ik verder met mijn tocht. Hardlopers zijn doodlopers, maar in dit geval zijn de sloompoken er niet beter van af.