Torres del Paine Dag 5: De Finale

Het motregent, het is koud en een dik pak wolken bedekt de lucht. Fijn! Op mijn laatste dag in het park lijkt het slechte weer door te gaan zetten. Vanaf Camping Chileno is het nog geen twee uur lopen naar de top: Las Torres del Paine. Drie spitse toppen waar het allemaal om draait. De afgelopen dagen waren de toppen volledig zichtbaar, maar vanochtend niet. Ach, ik had het al half verwacht. Ik zou voor mijn doen dan wel heel veel geluk hebben.

Op Camping Chileno is het verboden te koken. De camping ligt n.l. in het bos en is vanuit het dal moeilijk te bereiken. Al het eten wordt per paard naar boven gebracht. En wanneer hier brand uit zou breken duurt het niet alleen lang voordat het geblust is, maar ook wanneer er überhaupt materieel is om dit te doen. 

Gisteravond heb ik om die reden samen met alle andere campinggasten mogen genieten van een heerlijk diner. Wij kregen zowaar drie gangen voorgeschoteld en konden aan het einde rollend naar onze tenten. Het leuke aan deze maaltijd was dat ik deze mensen vanaf dag 1 elke keer tegen ben gekomen. Vaak verbleven we op de dezelfde campings en altijd haalden ze mij in. Zo was er een Brits stel dat praktisch voorbij kwam rennen en een meisje uit Zuid-Korea, dat met haar kleine benen mij alnog wist in te halen. In het begin vroeg ik mij nog af hoe ze dit toch deden, maar na verloop van tijd schoof ik dit af op conditie en ervaring. En steevast aan het einde van elke dag, wanneer zij allang in het zonnetje aan het uitrusten waren, kwam ik als een zwaar astmatische bizon nog een keer aankakken. Maar tijdens het diner gisteren hoorde ik een van de Britten zeggen: "Pff, dit is toch wel het beste avondeten wat we tot nu toe hebben gehad. Die andere campings halen het er niet bij." En tevreden schoof hij zijn bord van zich af. Ik knipperde een paar keer met ogen en vroeg toen: "Andere campings? Hebben jullie altijd avondeten gehad bij de campings?" Zijn vriendin begon te lachen en zei: "Ja joh, wij gaan dat eten voor vijf dagen niet meesjouwen. Das niet te doen!" Toen was het even stil. Vervolgens keken ze naar mij en vroegen toen: "En jij? Heb jij je eten wel gewoon meegenomen?" Ik knikte en vertelde toen dat ik ook mijn tent en slaapzak meegenomen had. En dat was een heel groot aaaah-moment voor iedereen. Ineens begreep ik dat al deze speedies alleen hun kleding en wat snacks in hun rugzakken hadden zitten. Bij elke camping hadden zij een tent en slaapzak gehuurd, die bij aankomst dan braaf op hen stond te wachten. Aan de reactie van deze wandelaars merkte ik ook dat zij zich de afgelopen dagen hadden afgevraagd hoe het kon dat iemand met zulke lange benen af en toe zo tergend langzaam de berg op ging. We hebben er hard om kunnen lachen.

Na het ontbijt ruim ik voor de laatste keer mijn tent en slaapzak op. Ik wil hoe dan ook naar de top lopen. Niet alleen omdat het een mooie plek is, maar het voelt ook alsof het de finale is. Dan kan je niet voor de finish stoppen. Gewapend met alleen mijn camera, een lunchpakket en een flesje water begin ik rond 9.00 uur aan mijn tocht. Het eerste gedeelte gaat vooral door het bos. De zon breekt af en toe een beetje door, maar nog steeds regent het zachtjes en blijven de dikke wolken hangen rond de top. De laatste kilometer is het zwaarst. De weg gaat steil naar boven en er is geen enkel moment om je benen iets rust te geven. Als ik bijna bij de top aankom maakt de wind het mij opnieuw moeilijk. De top bestaat vooral uit rotsen en er is geen duidelijk pad. Voorzichtig klim ik van rots naar rots om te voorkomen dat ik mijn enkel zwik. Toch weet de wind mij op een onverwacht moment zo hard omver te blazen dat ik hard tegen een scherpe rots aanklap. Geschrokken voel ik met mijn hand aan mijn rug. Gelukkig. Niets aan de hand. Nog voorzichteriger dan voorheen vervolg ik mijn weg. 

Als ik na een kwartier om een grote rotsblok heen loop zie ik een felblauw meer met daarachter de drie spitse toppen: Las Torres. De wolken die ik elke keer zag, zitten een eind hoger in de lucht, waardoor de toppen gewoon zichtbaar zijn. Ik ga tussen de rotsen zitten om mij te beschermen tegen de wind en geniet van het uitzicht. Na ruim een half uur, als ik toch wat begin af te koelen, kijk ik om mij heen en zie ik dat ik zowaar de enige ben. De overige wandelaars zijn alweer naar beneden gegaan. Als ik rustig terugloop, kijk ik bij de grote rots nog een keer achterom. Mission accomplished!

's Avonds rond een uur of 10 ben ik pas terug bij het hostel in Puerto Natales. Na een snelle warme douche ga ik naar een pizzaria. Het schijnt de beste in het dorp te zijn. Als een hongerige puma val ik het restaurant binnen en zodra ik de kaart onder ogen krijg, is de keuze snel gemaakt: La Guerrillera. Dit is Spaans voor Guerrillastrijder en als ik even terugdenk aan hoe ik de W-route gelopen heb, dan is dit misschien wel de beste beschrijving. Deze ervaring kan ik met trots van mijn bucketlist halen.