Met Bruce Willis duiken in de zee

Na het verkennen van de eigenaardige Cubaanse en interessante Maya-wereld, vond ik het tijd voor wat anders. Ruim een week geleden schreef ik mij in voor een duikcursus op het Hondurese eiland Utila. Natuurlijk moest ik even slikken toen ik hoorde dat we tot 18 meter diepte zouden gaan duiken. Dat kan ik toch niet?! Ik kan nog niet eens normaal balanceren tijdens een yoga-les. Kortom, ik zag mezelf al ondersteboven in het water hangen met mijn voeten in een of ander verlaten visnet, mijn snorkel overdwars in mijn keel en dat uiteraard zonder zuurstof, dit tot groot leedvermaak van alle vissen, gamba's en kreeften. Maar tot mijn eigen verbazing behaalde ik na een paar intensieve duiklessen en heel veel engelengeduld van de instructeurs mijn Open Water-certificaat.

De boot schommelt zacht heen en weer. De groep maakt zich op voor de laatste duik van de Advanced-cursus. Tja, voor het eerst tijdens mijn reis heb ik iets ontdekt dat meevalt in plaats van tegenvalt, en daarom besloot ik nog wat meer te leren op het gebied van duiken. De afgelopen dagen leerde ik 's nachts duiken (dat is een keer en noooooit meer), navigeren met kompas (ik heb talent! Zelfs onder water weet ik te verdwalen) en deze ochtend doken we 30 meter diep om een wrak te bezichtigen. Het was indrukwekkend om in en langs een bakbeest van ruim 30 meter lang te zwemmen. Op en rond het wrak vond ik de raarste dingen. Er lagen meer fietsen dan in de Amsterdamse grachten en voor iedereen die naar het wrak afdaalt staat de witte w.c.pot klaar om hen welkom te heten. Ook vertelde een instructeur dat er met kerst iemand de moeite neemt om er een kerstboom te plaatsen.

Maar goed, nu is de laatste duik aan de beurt waar we door hoepels moeten zwemmen om zo meer balans te krijgen tijdens het duiken. Gewoon yoga onder water dus... Voor we allemaal het water inspringen, doen we een check om te zien of alles werkt. Dit doen we door een ezelsbruggetje te gebruiken: Bruce Willis Ruines All Films. Elke letter staat voor een functie en zo kan je nooit voor verrassingen komen te staan als je op 12 meter diepte bent, toch? Voordat we allemaal in het water plonsen, roept een van de instructeurs: Remember, always look cool! Als een stelletje ninja turtles staan we aan de rand van de boot, hebben we ons in een te strak pak gehesen genaamd wetsuit, pronken er aan onze voeten enorme modieuse (kuch kuch) vinnen en als kers op de taart hebben we allemaal zo'n supergrote duikbril op voor de nerdy touch. Dat rampt echt alle seksualteit uit je, dus waar is dat coole gedeelte ook alweer gebleven?!

Zodra alles gecheckt is, springen we allemaal een voor een het water in en dalen we af tot 12 meter waar we boven de bodem blijven zweven. Plotseling zwemt een Australische jongen naar mij toe, schudt mij heen en weer en maait met zijn arm voor zijn gezicht. Vervolgens pakt hij mijn reserve-mondstuk en haalt diep adem. Ik kijk gauw om mij heen. Is dit een slechte grap of heeft hij echt geen zuurstof? Gauw zwemmen we naar de oppervlakte waar hij hortend en stotend uitlegt: Mijn tank is niet genoeg opengedraaid. Ik krijg geen zuurstof. Volledig op de autmatische piloot draai ik de tank open, terwijl hij door zijn mondstuk probeert adem te halen. Ja, hij doet het! is zijn reactie en daalt vervolgens weer af naar de groep. Ik blijf verbouwereerd achter. Geen grap dus, mompel ik voordat ook ik weer onder water verdwijn.

Eenmaal weer op het droge horen de instructeurs wat er gebeurd is en weten we nu allemaal waarom Bruce Willis zo belangrijk voor ons is. Nadat wij Die Hards weer een beetje bedaard is, feliciteren we elkaar. We hebben de cursus gehaald!! Een van de instructeurs begint enthousiast te vertellen over de Rescue Cursus. Aan het einde van zijn pleidooi merk ik droogjes op: Ik heb vandaag al iemand gered, kan ik niet gewoon gelijk een stempel krijgen? Uiteraard is dat niet mogelijk, maar de ervaring is er niet minder om. Gewapend met mijn certificaat kan ik de zeven zeeen onveilig maken.