Bye bye México

Puffend en zwetend dwing ik mijn voeten op de laatste traptree te gaan staan. Als ik mij omdraai kijk ik uit over het oude stadje San Cristóbal. Met haar kleine straatjes en gekleurde huisjes omringd door hoge bergen zorgt deze stad voor een adembenemend uitzicht. Een paar minuten sta ik zwijgend te genieten en vergeet ik even dat ik een foto wil maken. Als ik weer op adem gekomen ben, ben ik trots op mezelf. Het kleine kerkje op de berg is alleen via een steile trap te bereiken en doordat het stadje al hoger ligt dan ik gewend ben, is het logisch dat ik buiten adem ben.

Als ik het kerkje in loop zie ik een kleurig interieur en op z´n minst drie keer Jezus aan het kruis hangen. Overal branden kaarsjes en het ruikt er naar schoonmaakmiddel. Ik heb het idee dat vooral Maya´s hier komen voor steun, antwoorden of een zegen. Zodra ik buiten sta zie ik een hoogzwangere vrouw en een oud vrouwtje even de trap oplopen. Daar gaat mijn theorie over hoogtes, ijle lucht en gewenning. Het ligt gewoon aan mijn uithoudingsvermogen. Fijn!

Een beetje teleurgesteld in mezelf ga ik op een bankje naast het kerkje zitten met ook hier een uitzicht met een hoog wauw-gehalte. Ik drink wat water en warm langzaam op in het zonnetje. In San Cristóbal is het koud, ijskoud! Het is een graad of 12 waardoor ik de hele dag rillend van plaats naar plaats hop. De warme zonnestralen doen mij dan ook goed.

Terwijl ik over het stadje uitkijk, bedenk ik mij dat het vandaag mijn laatste dag in Mexico is. Morgen vertrek ik naar Guatemala, naar het land van de Maya´s, de tempels, de jungle, de vulkanen en de aardbevingen. En ook al ga ik dit nooit van mijn levensdagen hardop zeggen, maar stiekem ga ik Mexico wel missen. De relaxte cultuur, de Mexicaanse manier van plannen (of eigenlijk het gebrek aan plannen), de taco´s met de veel te pikante saus die letterlijk de rest van de avond in mijn mond nabrandt, de ruïnes en de mooie stranden. Toch is Mexico ook een land van tegenstrijdigheden waar ik nooit aan zal kunnen wennen. De Maya´s die nog altijd het onderspit delven in de maatschappij en de veiligheid die er alleen is als de politie overduidelijk aanwezig is. In de bus naar Mexico Stad zat ik wat te dommelen en toen ik wakker werd en uit het raam keek, keek ik recht in het gezicht van een man met een bivakmuts op. We stonden in de file en naast ons stond een politie-jeep met achterin vier gewapende en gemaskerde agenten. Maar ook als ik een museum in wil gaan of als ik in de bus stap moet alles gecontroleerd worden, onder toeziend oog van een bewaker met een mitrailleur. Aan deze gecreëerde vrijheid zal ik nooit kunnen wennen.

Ik sta op, berg mijn flesje water op in mijn tas en begin aan de afdaling. Waarom ik zo van dit land ben gaan houden weet ik niet. Ik kan mijn vinger er niet op leggen, maar ik weet wel dat ik volop ga genieten van mijn laatste dag in Mexico, hoe koud ik het ook heb. Vol energie ren ik de trap af om te verdwijnen in de menigte in de straten van San Cristóbal.