Less is more

Afgelopen weekend was het zover. Een internationaal feest waar iedereen het hele jaar naar uitkijkt was begonnen: Carnaval! Met het schaamrood op de kaken moet ik bekennen dat ik tot afgelopen weekend nog nooit carnaval had gevierd, gewoon omdat het er nooit van was gekomen. Maar hier in Colombia is het praktisch onmogelijk om onder dit feest uit te komen. Al weken gonst het van de geruchten. Overal worden er flyers uitgedeeld en zijn er speciale carnavalaanbiedingen. Ok, het is hier geen Rio de Janeiro, maarmen zegt dat na Sao Paulo, de Colombiaanse industriestad Barranquilla dé stad is om carnaval te vieren. En laat ik daar nou net in de buurt zijn...

Al weken van tevoren probeer ik erachter te komen of het carnaval in Barranquilla wel echt de moeite waard is, want ook al laat Lonely Planet nog zulke mooie foto´s zien, geloven doe ik ze niet meer. Nee, dat kerkhof in Mexico, Oud en Nieuw in San Jose en natuurlijk het fiasco in het Treehouse Hostel met Kerst ben ik nog niet vergeten. Dus stel ik naar mijn idee kritische vragen aan Jan en alle man, opzoek naar dat ene antwoord dat mij ervan overtuigt niet te gaan. Maar elke Colombiaan die de naam Barranquilla hoort, begint te stralen en enthousiast over carnaval te vertellen, terwijl hij of zij ondertussen met de heupen staat te schudden alsof het feest al begonnen is. Ik heb hard mijn best gedaan om een negatief verhaal te vinden, maar uiteindelijk moest ik dan toch een carnavalsoutfit gaan kopen. Met mijn lengte kom ik niet verder dan een fluoriserend shirt en een sjaal in mijn haar. Niet het beste outfit, maar het is beter dan niets.

En zo komt het dat ik op zaterdag in de snikhete zon klemgedrukt sta tussen een muur en een dikke Colombiaan, verkleed als een fleurig Michelin mannetje, al denk ik niet dat het zijn opzet was, maar zit zijn kleding gewoon te strak. Er zijn zoveel mensen op de parade afgekomen dat de straten het niet aankunnen. De menigte in deze straat staat vast en er is geen beweging in te krijgen. Naast het aantal mensen dat geirriteerd raakt, stijgt ook de temperatuur. Het is inmiddels zo´n 40 graden, maar volgens mijn lichaam sta ik in brand. Opeens komt de stoet mensen in beweging. Dat wil zeggen, een aantal mensen drukt zich gewoon door de menigte heen en ik word daardoor zo hard tegen de muur gedrukt, dat ademhalen steeds moeilijker wordt. Zo voelt het dus om doodgedrukt te worden, mompel ik, maar het Duitse meisje verstaat er weinig van, omdat mijn rechter wang plat tegen de muur wordt gedrukt. Het voordeel van zo´n wurgmassage is dat je makkelijk met de stroom meegaat. Je hoeft niet eens je voeten te bewegen. Als ik de straat uit ben, maak ik de balans op: blijf ik of ga ik terug naar Santa Marta waar ik al een paar dagen verblijf. Ik zucht. Eindelijk heeft de Lonely Planet een keer gelijk, kan ik er nog niet van genieten! We besluiten door te lopen in de hoop dat we aan het einde van de straat wel wat kunnen zien.

Ik staar voor mij uit naar het publiek aan de andere kant van de straat. Ik zit op de leuning van een brug en in de verte hoor ik de carnavalmuziek, maar ik heb nog steeds geen parade gezien. De zon brandt fel op mijn gezicht en met een kartonnen waaier wuif ik mezelf enige koelte toe. Ik zit al twee uur te wachten, heb al 2 liter water buitgemaakt en heb de moed al opgegeven, als er opeens een praalwagen in onze richting komt. Voorop danst een groep mensen in witte kleding en algauw volgen de dansers met de overbekende felgekleurde veren. We kijken onze ogen uit en mijn camera kan mij maar net bijhouden. Uit grote boxen klinkt rumba of bachata muziek, bekende zangers staan op praalwagens te zingen en groepen muzikanten zorgen er met hun trommels voor dat niemand stil kan blijven staan. Overal wordt gedanst, gezongen en dus carnaval gevierd.

In de stoet lopen drie Arabieren die door ons op de foto worden gezet. We bedanken hen en willen doorlopen naar de volgende verklede pief, een man gekleed als een of andere krijger, als een van de Arabieren mij op de schouders tikt. Hij houdt zijn camera omhoog en vraagt of hij met mij op de foto mag. Even denk ik dat het een geintje is, maar voor ik antwoord kan geven, word ik door de drie Arabieren omringt en is de foto al gemaakt. Op hun beurt bedanken ze mij en laten ze mij verbluft achter in de menigte. Net als ik denk dat het een eenmalige actie is, staan er twee meisjes voor mij met dezelfde vraag. Voor ik het weet sta ik met kinderen, dronke tieners, paradepaarden en nog veel meer onbekende mensen op de foto, alsof ik met mijn fluoriserende t-shirt zelf deel uitmaak van de parade.

Aan het einde van de avond ploffen we uitgeteld in de stoelen van de verkoelde bus neer opweg naar Santa Marta. We bekijken de foto´s en lachen om de creaties die sommigen aanhadden. Ook moet ik lachen om al die mensen die een foto van mij wilden hebben en die deze op dit moment waarschijnlijk thuis laten zien. Moet je een kijken hoe lang dat blonde meisje is en ze draagt niet eens hakken!! Waarna er ingezoomd wordt op mijn inmiddels afgetrapte Palladiums. Ik had geen hoge pet op van mijn carnavalsoutfit. Ik vond het een tikkeltje saai en had graag een soort thema gehad, maar vandaag bleek maar weer: less is more!