Colombia is...

Colombia, het land van de cocaine, de FARC, het ontvoeren van toeristen en waarschijnlijk van nog veel meer ellende. Een bezoek aan dit land is de goden verzoeken en zeker een meisje alleen zou er niet eens aan moeten denken. Toch ben ik in dit land en van alle ellende waar Colombia over bekend staat, heb ik nog weinig gezien. Misschien komt het doordat ik mij in het Gringo-gebied bevind, het noorden van Colombia waar alle (Amerikaanse) toeristen komen. Daarom besluit ik de bus te pakken naar het plaatsje Mompos, want ik wil wel wat meer van de Colombiaanse cultuur zien. Dit plaatsje wordt door bijna alle backpackers overgeslagen, de Lonely Planet wijdt er maar twee alinea´s aan en de Touroperators hebben geen dure excursies die het gebied laten zien. Kortom, Mompos is alles behalve toeristisch en waarschijnlijk is er niks te doen. Klinkt goed!

De drukte van Cartegena laat ik achter mij als ik de bus uitstap en mijn slippers op de droge, aangestampte zandgrond terecht komen. Uit alles kan ik opmaken dat hier geen toeristen komen. Het dorpje straalt authenticiteit uit. Er zijn geen geasfalteerde wegen, geen auto´s, geen grote supermarkten en de enige kroeg is gesloten, dus de inwoners houden ook al niet van een feestje.

De dag na mijn aankomst wandel ik door het dorpje. De van oudsher koloniale huizen moeten nodig opgeknapt worden, al zorgen zij in vervallen staat juist voor dat geweldige straatbeeld. Uit een van de gebouwen klinken kinderstemmen die zingen over God en over het vertrouwen op de liefde van Jezus. Colombianen zijn erg religieus. Alleen al in dit kleine dorpje tel ik zeven kerken en op de voordeuren en eettentjes staat de tekst: Dios es amor. Wat God is liefde betekent.

Terwijl ik alles wat ik zie op mij laat inwerken, word ik aandachtig bekeken door de ouderen die in een schommelstoel voor hun huis zitten. Het liefst zitten ze in groepjes van twee of drie, zodat ze de dagelijkse roddels kunnen doornemen. Als ik hen groet, groeten ze met nog meer argwaan in hun ogen dan een paar seconden geleden, terug. Ik zie ze denken: Wat moet zo´n grietje hier? Dat moet ik gauw aan Truus op nummer 5 vertellen.

Ook op het kerkplein word ik met respect bestudeert. Op een afstandje proberen jongeren en ouderen te raden waar ik vandaan kom en wat ik zo mooi vind aan de kerk dat hij fotowaardig is. Op de hoek van de straat bestel ik verse jus enprobeer ik een praatje te maken met de verkoper. We hebben het over het weer en het leven in Mompos. Het zijn waarschijnlijk dezelfde koetjes en kalfjes als die van de oudjes in een straat verderop.

´s Avonds maak ik nog een ommetje en kom ik uit bij kerk nummer 7. Tegenover de kerk staat een vervallen gebouw dat vroeger misschien als uitkijkpost gebruikt werd. Tegenwoordig is het verlaten, ondergeklad en komt de urinelucht je tegemoet. Twee straatlantaarns verlichten zwak het pleintje met de zwarte bankjes. Een paar straten verderop hoor ik mensen een vrolijk lied zingen, maar voor de rest is het stil. Ik ga op een van de bankjes zitten om te genieten van de rust. Mijn voet tikt per ongeluk een steen weg wat de stilte doorbreekt en plotseling zie ik hem. Hij heeft mij waarschijnlijk al van ver aan zien komen en op een afstandje kan hij zien hoe ik het pleintje in mij opneem. Zo geruisloos als hij is, slaat hij zijn witte vleugels uit, verlaat de toren van het stinkende gebouw en vliegt rakelings over mijn hoofd om vervolgens tussen de huizen van Mompos te verdwijnen, opzoek naar een kerktoren die zijn bezoek meer waardig is. Deze witte uil die ik stoorde, vloog zo laag over dat ik de contouren van zijn vleugels en veren, zijn ronde witte kop en zijn glanzende kraalogen kon zien. Ik kijk hem na en blijf nog een tijdje zitten om te genieten van wat ik net heb gezien. Ja, ook dat is Colombia.