Broodje Bakpao, jonguh!

Na Santa Cruz zet ik mijn reis voort naar San pedro, een plaatsje aan de andere kant van het meer aar je volgens iedereen geweest moet zijn. Daar kan je uitgaan en het is meer een stad dan een dorp. Kortom, als je daar bent, ben je terug in de gewone wereld. Ja, ja...

Als ik er met de boot aankomt valt het dus allemaal tegen. Het is een dorpje waar wat barretjes zijn en ook hier moet je uitkijken voor tuktuks en overstekende kippen. Hier is een nieuw hostel dat gerund wordt door een Nederlands stel. Een bed voor drie euro per nacht en een broodje kroket als ontbijt. Als ik er aankom zie ik dat het hostel Mr. Mullet's heet en ik heb geluk. Mr. Mullet's himself is in de snackbar aanwezig. Met zijn korte, bot afgeknipte pony en krullerige mat in zijn nek en zijn zwaar Nederlands accent als hij Engels spreekt, heeft deze tent een hoog New Kids gehalte en heb ik de neiging om 'Een broodje bakpao, jonguh!'  te bestellen, maar uiteindelijk kies ik toch voor een broodje kroket. 

Als Mr. Mullet erachter komt dat ik Nederlandse ben, begint hij enthousiast te vertellen. Volgens hem is zijn kapsel de manier om reclame te maken voor zijn hostel. Degenen die in het hostel verblijven en zich zo'n kaspel laten aanmeten krijgen een biertje gratis en een plekje aan The Wall of Fame. Addertjes onder het gras: Je moet het kaspel wel net zolang houden als dat je in het hostel blijft en mogelijke verwondingen tijdens het knippen van dit geliefde kapsel zijn niet te verhalen op Mr. Mullet. Op mijn kritische vraag hoeveel jongens al zo'n kapsle heben zegt hij: Geen een, maar dat komt wel goed. Over een paar weken is de bar in het hostel open. En knipogend neemt hij een slok van zijn bier, vol vertrouwen in zijn marketing plan. 

Maar naast een beetje Nederlands praten en discussieren met een gepensioneerde Amerikaan over wat nou de langste rivier ter wereld is tijdens een pubquizz waarbij we twee liter bier kunnen winnen (het overwegen waard!), heeft San Pedro weinig te bieden. Samen met een jongen uit Duitsland besluit ik de volgende dag naar Antigua te gaan. Er gaat een directe bus, maar dan betaal je veel meer dan wanneer je met een chickenbus gaat. Dit zijn oude Amerikaanse schoolbussen die soms overgespoten zijn en waarbij je met drie of vier man op een tweepersoons bank gaat zitten. Tja, je moet er wat voor over hebben. Omdat er zo weinig ruimte is, wordt mijn tas vastgebonden op het dak. Zodra ik in Antigua ben, reikt een jongen mij mijn tas aan. Gelukkig, hij is er nog!

In mijn reisgids staat een aantal hostels vermeld en algauw hebben we een keuze gemaakt. Gewapend met plattegrond lopen we in de richting van de centrale weg om daar tot de ontdekking te komen dat de straten geen namen hebben en we de straten dus moeten tellen. Het hostel is echter makkelijk te vinden en als we aankomen, zijn we trots dat we niet verdwaald zijn. Helaas kom ik bij het uitpakken erachter dat mijn portemonnee gestolen is! Er zat niet veel geld in (8 euro), maar ik ben nu wel mijn id-kaart en verzekeringspasje kwijt. Fijn!

Op het politiebureau draait een ventilator heen en weer om de warme lucht door het vertek te blazen. Ik zit geduldig te wachten tot de agent alle gegevens heeft ingevuld en mijn verhaal drie keer heeft aangehoord. Buiten staan twee agenten te roken bij een boom met een bordje: Rokersruimte. Achter hen hanngt klding aan een waslijn te drogen. Nee, ook het politiebureau straalt geen gezag uit. Na een half uur krijg ik een formulier mee waarop staat dat ik beroofd ben en officieel aangifte heb gedaan. Dat is het dan. Gelukkig ben ik mijn creditcard en paspoort niet kwijt, maar toch is het zuur. Voortaan toch beter opletten! Ik wil de rest van mijn dag niet laten verpesten door een arme cleptomaan die zich nu rijk rekent met mijn acht euro en vrolijk gedag zeggend tegen de agent, loop ik de straat weer in, opzoek naar het centrum van Antigua (vijf straten en dan naar rechts....een...twee...drie...).