Torres del Paine Dag 2: Aladdin en Het Vliegend Tapijt

Met een zware plof laat ik mijn tas op de grond vallen. Zodra de banden van mijn schouders zijn laat ik de tas letterlijk vallen. Ik kan niet meer. De zon brandt in mijn gezicht en het zweet staat mij drie rijen dik op de rug. Het is 16.00 uur en ik ben aangekomen bij de tweede camping. Voordat ik ga inchecken zoek ik een bankje in de schaduw om water te drinken en mijn benen te strekken.

Vanochtend ben ik rond 9.00 uur vanaf Camping Grey een stuk verder gelopen om een beter uitzicht te hebben op de gletsjer. Na zo'n 5km klimmen werd de tocht beloond met een prachtig uitzicht. Omdat ik vroeg vertrokken was, was ik de enige en kon ik in stilte genieten van het water dat tegen het ijs sloeg, de vogels die zongen en de zon die langzaam door de wolken brak. Kortom, een heerlijke start van de dag.

Rond het middaguur was ik terug op de camping om mijn spullen op te halen en door te gaan naar Camping Paine Grande. De eerste 6km zouden het zwaarst zijn. De weg gaat n.l. in stijgende lijn door naar het uitkijkpunt en in sommige gevallen betekende dit dat ik met handen en voeten over rotsblokken moest klauteren. Ik had mij hier mentaal al op voorbereid en ik had mij voorgenomen hier alle tijd voor te nemen. Uiteindelijk had ik zodanig de slag te pakken dat ik met 1.5 uur al bij het uitkijkpunt was. Het laatste gedeelte van de wandeling bleek echter zwaarder dan verwacht. Bergafwaarts lopen met 15kg op je rug is niet al te best voor je knieën. Daarnaast was er die vreselijke wind weer die continu tegen mijn tas aansloeg, waardoor het mij extra moeite kostte om in balans te blijven. Met als gevolg dat ik afgepeigerd bij Camping Paine Grande aankom.

In tussen zijn mijn benen wat tot rust gekomen en is de dorst gelest, dus is het tijd voor de check in. Van twee parkrangers krijg ik instructies over de camping, waar ik mag koken en waar ik mijn tent op kan zetten. En over dat laatste heb ik wat vragen. De wind waait met zo'n 30 km per uur bijna iedereen omver en in gedachten zie ik mijzelf al parasailend met de binnentent over de camping gaan. Helaas krijg ik geen hulp aangeboden en zal ik toch echt zelf wat moeten bedenken. 

Bij mijn plek aangekomen zie ik overal grote stenen liggen. Ik verzamel de vier grootste en leg ze in een rechthoek neer. Zo! Voor elke hoek van de binnentent één. Als hij maar blijft liggen, dan heb ik tijd genoeg om de tentstok en de haringen te bevestigen. Maar zodra ik de tent uitgevouwen heb en net drie stenen op het doek gelegd heb, komt de wind opzetten en dreigt de tent alsnog weg te waaien. Ik bedenk mij geen moment en spring op de tent. Met mijn knieën druk ik de ene helft terug naar de grond en met mijn handen de andere helft. Zo blijf ik zitten tot de wind weer is gaan liggen. Ik zucht eens diep. Dit kan nog wel eens lang gaan duren.

Als ik opkijk zie ik het stel dat naast mij hun tent opzet, met opgetrokken wenkbrauwen mij uit de hoogte aankijken. Ze komen uit Israël. Zij is niets gewend en hij staat erbij als Arnold Schwarzenegger. In plaats van mij te helpen kiezen ze ervoor mijn manier van kamperen af te keuren. Even wil ik ze negeren, maar dan herinner ik mij de legendarische woorden van mijn duikinstructeur: "Hoe belachelijk je er ook uitziet, always look cool!" En dus zeg ik tegen Brutus en Olijfje: "Welkom bij de yogales de Pijn is Grande. Momenteel doen we de Aladdin op Het Vliegend Tapijt. Meedoen is 5.000 pesos per persoon." De wenkbrauwen van het stel gaan nog verder omhoog, maar algauw hebben ze door dat ze in de zeik genomen worden. Chagrijnig snauwt Brutus de instructies naar Olijfje en ik kan rustig verder met het opzetten van mijn tent. Nog geen 20 minuten later zit ik met een voldaan gevoel voor mijn tent te genieten van het uitzicht op het meer en de bergen. Dag 2 is voorbij. Op naar dag 3!