De Zweedse Stoelendans

Met een gevoel van opluchting stap ik het vliegtuig in. Een van de stewardessen van American Airlines heet mij van harte welkom en werpt een blik op mijn ticket. Met een glimlach geeft ze mij instructies en kan ik verder het vliegtuig inlopen. Zoals altijd wordt de doorgang geblokkeerd door passagiers die krampachtig hun te grote koffer in de bagagebak proberen te proppen, waardoor er minder ruimte overblijft voor de bagage van de andere passagiers. Maar nog steeds kan dit mijn goede humeur niet verpesten. In totaal heb ik vandaag drie vluchten en was het even spannend of ik de overstap in Londen wel zou halen. Ik zou 1,5 uur de tijd hebben, maar door de vertraging in Amsterdam en de strenge controle op alle vluchten naar de V.S. zou dat wel eens een uitdaging kunnen worden. Dus ik ben allang blij dat ik in het vliegtuig sta en ik wacht rustig tot ik bij mijn plek ben: 18G.

Eenmaal daar aangekomen zie ik dat ik tussen twee oudere dames van een jaartje of 65 zit. Als ik hen vriendelijk groet en aangeef dat 18G mijn plek is, bevriezen de gezichten van beide dames en werpen ze elkaar een paniekerige blik toe. De dame die links van mij komt te zitten vraagt met een Zweeds accent of ik wil ruilen. De dames zijn n.l. bevriend en willen graag stilzwijgend naast elkaar hun kruiswoordpuzzel maken. Ik vraag mij af waarom ze dit niet bij het inchecken hebben geregeld, maar dat kan mij eigenlijk ook niet zoveel schelen. Ik wil best ruilen. Dus ik kijk de dame die bij het gangpad zit aan en zeg: " Dat is goed. Schuift u dan een stoel op?" En in gedachten zag ik mezelf al languit liggen met de benen in het gangpad.

Weer wordt er een blik gewisseld. Dit hadden de dames even niet zien aankomen en weer wordt er kort in het Zweeds overlegd, waarbij de dame bij het gangpad alleen maar " No, no...no,no" weet te zeggen. Weer zegt de dame die midden in de rij zit: " Laten wij ruilen. Das makkelijker." Ik kijk naar de man die naast haar zit. Die heeft de afmeting van iemand die twee stoelen nodig heeft. Lekker comfortabel...Ik glimlach en zeg: " Nee, dat is geen optie. Ik kan de beenruimte goed gebruiken, dus daarom wil ik ruilen met stoel 18H." De rimpelsauriers kiezen eieren voor hun geld en besluiten op hun originele plek te blijven zitten met mij tussen hen in. Gezellig!

Aangezien alle bakken vol zitten besluit ik mijn rugzak onder de stoel voor mij te plaatsen. Dat mag tegenwoordig en het past best. Nou ja, dan moeten beide dames wel even hun bejaarde voetjes aan de kant doen. En als ik dan eindelijk mijn tas onder de stoel heb liggen bedenk ik mij dat ik mijn boek en headset nog nodig heb. En met een vrolijke " Whoops! Sorry!" trek ik de tas weer onder de stoel vandaan. Inmiddels ben ik naar irritatiefactor 10 gestegen bij beide dames en zegt degene bij het gangpad: " Kan je je tas niet daar in het vak doen?" Ze wijst naar de bagagebak van rij 10. Ik kijk haar een paar tellen aan en zeg dan vrolijk: " Nee." Dat madam met haar 1.60m lekker riant zit is voor lange mensen als mij niet handig, maar het mag wel. En zo is het ook met mijn tas. Het is niet handig, maar het mag wel.

Ineens staat er een stewardess bij ons die tegen de vrouw links van mij zegt: " De stoel in rij 32 is nog steeds vrij hoor. U zou daar ook kunnen gaan zitten." Nog voordat ik heb kunnen beredeneren dat ze dus met z'n drieen zijn, heb ik een handtas in mijn gezicht en een schoen op mijn voet. De vrouw holt zo'n beetje naar rij 32 en zegt in de gauwigheid nog wat tegen de ander, die als een oud besje aan de gangkant blijft zitten. Ik zie aan haar gezicht dat ze het haar vriendin absoluut niet in dank afneemt, nu zij met zo'n irritant mens als ik opgescheept zit. Er is natuurlijk geen beter vermaak dan leedvermaak, dus ik vraag lachend: " Ah! Drie vriendinnen op weg naar Miami?" De vrouw pakt nors haar kruiswoordpuzzel en negeert mij. En ik geniet hier natuurlijk met volle teugen van.

Na een minuut of tien zegt de vrouw met haar zacht krakende stem:" Kan je je tas nu niet wat opschuiven, nu de andere stoel vrij is?" Oeh, ze kan het niet loslaten! Wat die vrouw niet weet is dat ik 'm zelf al wat had opgeschoven om wat meer beenruimte te creeeren. Toch kan ik niet voorkomen dat mijn voet die van haar aanraakt en dat irriteert haar. Zij heeft natuurlijk haar dekentje, kussen en nekkussen onder de stoel voor haar gelegd. In de breedte, welteverstaan. Want in de lengte zou te efficient zijn. Nu moet ze dus wijdbeens gaan zitten, waardoor haar voet voor mijn stoel uitkomt. Ik kijk haar aan en kijk vervolgens weer naar de grond. Ze snapt de hint, maar is overduidelijk niet van plan haar voet weg te halen. Dit maakt ze kenbaar met een: " Tja..." Maar dan kent ze mij nog niet. " U zou uw spullen op de stoel naast mij kunnen leggen," opper ik. " Als u ze nodigt heeft geeft u maar een seintje. Of nog beter, het vak bij rij 10 heeft nog ruimte." Ik schenk haar mijn grootste glimlach. De vrouw begrijpt dat ze dit spel verloren heeft en kan alleen nog " No, no...no,no" zeggen, voordat ze verder gaat met haar puzzel. Ik sla triomfantelijk mijn boek open. Zo! Die horen we de komende 10 uur niet meer!