Hoe meer zielen, hoe meer vreugd

Dat ik op reis ga naar landen als Chili is niet voor het eerst. Sinds mijn eerste reis naar Centraal-Amerika in 2012 probeer ik zoveel mogelijk van de wereld te zien. Toch krijg ik nog regelmatig de vraag wat er nou zo leuk is aan het leven in hostels. Die zijn toch vies? Heb je wel een normaal bed? Voel je je niet alleen? Zitten daar geen enge mannen? Voor degenen die zich dit afvragen, laat mij jullie meenemen naar een op het eerste gezicht normaal, dagelijks tafereel: Het Ontbijt.

Momenteel verblijf ik in Castro op het eiland Chiloé. Dit stadje staat vooral bekend om de oude, houten, felgekleurde boothuisjes die ooit door de Spanjaarden gebouwd zijn. Deze zogenaamde Palafitos staan sinds een paar jaar op de werelderfgoedlijst en zijn een ware trekpleister. En laat ik nu net een hostel gevonden hebben dat zich in een van die huisjes bevindt!

In de pas gerenoveerde keuken staat een lange houten tafel met uitzicht op het water. Elke ochtend zorgen de dames van de keuken voor versgebakken brood, koffie, een eitje en wat fruit. Doordat er maar één tafel staat is iedereen gedwongen bij elkaar te gaan zitten en algauw worden er verhalen uitgewisseld. Voor mij is het vooral een plek om verschillende mensen te kunnen observeren.

De Architect:
Deze man komt uit Pucón en werkt momenteel aan een project in Castro. Met zijn lange, vette haren en ongeschoren gezicht houdt hij iedereen op afstand. Toch, als je hem wat vraagt, begint hij enthousiast te vertellen over zijn Chili. Zijn ogen beginnen te stralen en hij geeft je de ene tip na de andere.

De Gringa's:
Drie vrouwen uit de V.S. die op rondreis zijn. Ondanks dat ze zich niet willen mengen in de groep is hun aanwezigheid overheersend. Eén van hen probeert haar moeder te feliciteren met haar verjaardag, maar de verbinding met de telefoon is niet al te best. Met als gevolg dat deze vrouw door het hele hostel struint en blèrt: "Mam, can you hear me?"
Gringo is overigens een scheldnaam voor de Amerikanen. Ik zou het vertalen naar "clown". Met hun tenenkrommende accent en hun belevenis dat de hele wereld van hen is, zetten ze zich vaak voor schut.

Het Blondje:
Van de ene gringo gaan we door naar de andere. Een rich kid opgegroeid in Californië die weigert vlees te eten. Het liefst gaat ze als veganist door het leven, maar in landen als Chili is dat gewoonweg onmogelijk. En dus staat ze zichzelf toe een broodje kaas te eten. Zo zo, toe maar!
Als ze vraagt waar ik vandaan kom en ik zeg "Holanda" kijkt ze mij glazig aan. In rap tempo geef ik haar wat vertalingen: "Países Bajos, Holland, The Netherlands." Maar het lampje gaat niet branden. "Geen idee waar het ligt," zegt ze. Kijk, dit is zo'n moment waarop Youp van 't Hek zou zeggen: "Het is niet erg dat je het denkt, maar wel dat het je strot verlaat." Mijn reactie is overigens: "Geeft niet. Je zou 't toch niet leuk vinden. Wij eten n.l. alleen maar kaas."

Karel de Grote:
Het hostel heeft een terras waar je heerlijk in het zonnetje kan zitten. Het is aangekleed met mooie planten en bloemen en er staan een paar aangename bankjes. Op de reling zit een kokmeeuw. Hij zit daar eigenlijk de hele dag door, in de hoop dat iemand wat lekkers voor hem heeft. Ook is hij voor niemand bang en hoe dichtbij je ook komt, hij blijft stug zitten. Wanneer ik aan de lavendel wil ruiken begint hij te krijsen. Ik moet van zijn spullen afblijven. Ik noem hem daarom maar Karel de Grote.

The Bird Watchers:
Op het balkon zit een man te lezen. Hij is helemaal verdiept in zijn boek. Karel de Grote zit op nog geen meter afstand naar m te kijken, maar de man heeft het klaarblijkelijk niet door. Even later komt de vrouw aangelopen. Ze stoot daarbij Karel bijna van zijn troon en begint een heel verhaal tegen haar man. Karel blijft overigens gewoon op de reling zitten. Na verloop van tijd staan ze op en lopen ze de keuken in, waar wij allemaal nog aan het ontbijt zitten. Geen van beiden merken daarbij de teleurgestelde Karel op.
Eén van de overige gasten wenst het stel een fijne dag. Blijkbaar gaan ze vandaag naar een van de nationale parken om vogels te spotten. Ik wens hen veel succes. Volgens mij is dit zo'n stel dat na een dag foto's maken erachter komt dat ze het kapje niet van de lens gehaald hebben.

Betty White:
Als laatste hebben we Betty White. Een Chileens vrouwtje van een jaar of 80 die samen met haar dochter op vakantie is. Ze voorziet iedereen van commentaar en als ze daarmee klaar is, vertelt ze anekdotes over haar verleden, waar niemand op zit te wachten. Vol trots vertelt ze hoe ze haar 21 jaar oudere man wist te temmen, hoe de dokters haar hadden afgeraden meer dan 5 kinderen te krijgen en hoe ze besloot over te gaan op de pil (IEUW!!). Uiteindelijk zegt ze ietwat treurig: "Tja, sinds mijn hartinfarct moet ik het rustiger aandoen. Ik kan niets meer alleen doen. Als ik een blokje omloop ben ik al buiten adem." Ha! denk ik cynisch. Dat ben ik ook met al die heuvels hier. Dat heet conditie!

En tussen deze kakofonie van geluiden en persoonlijkheden zit ik rustig mijn kopje koffie te drinken. Even wakker worden. Zeg nou zelf, wie heeft er nou dagelijks ontbijt met zo'n bijzondere groep mensen?