Torres del Paine Dag 1: Here I Go Again On My Own

In het zuiden van Chili in Patagonië ligt het nationale park Torres del Paine. Onder de backpackers is dit een geliefd park, want er zijn vele routes die je daar kan bewandelen. Sommigen gaan er voor een dag heen, anderen voor een week. Er zijn op verschillende punten campings en zelfs hotels gebouwd om het voor iedereen aantrekkelijk te maken. Ik heb ervoor gekozen de W-route te gaan lopen. De route loopt in de vorm van een W en brengt je langs meren, gletsjers en bergtoppen. Deze route wordt als uitdagend ervaren door onderr andere de weersomstandigheden. Op één dag kan het sneeuwen en regenen, vervolgens kan de zon doorbreken of blaast de wind je omver. Om nog een extra dimensie aan deze hike te geven heb ik besloten zelf mijn tent, slaapzak en eten mee te nemen. Ik wil wel eens ervaren hoe het is om zo'n tocht te maken.

En vandaag is het dan zover. Met moeite heb ik alles in mijn tas gekregen en maak ik mij serieus zorgen over het gewicht. Hoe ga ik dit ooit vijf dagen volhouden?! Om 7.30 uur zit ik in de bus van Puerto Natales naar Torres del Paine. Lichtelijk nerveus of ik echt alles bij mij heb probeer ik van de busreis te genieten.

Bij aankomst in het park moet ik verschillende verklaringen over het behoud van de natuur ondertekenen, koop ik een toegangsbewijs en moet ik verplicht een instructiefilm kijken over het park. In het verleden zijn er drie grote branden geweest die een groot deel van de bossen vernietigd hebben. Zo was er een jongen die op de laatste dag van zijn verblijf bedacht dat die ene wc-rol in zijn tas wel heel zwaar werd. Hij stak hem daarom maar in de brand, met als gevolg dat er hectaren van het park in lichte laaien stonden. Ik heb mij laten vertellen dat ze een van de bruggen in het park naar deze knurft vernoemd hebben.

Nadat iedereen zijn ticket heeft, gaat de bus verder naar het meer Pehoé. Vandaar vertrekt een catamaran die mij naar het beginpunt van de tocht brengt: Paine Grande. Als ik de catamaran instap hoor ik het lied "Here I Go Again On My Own" van White Snake. Als ik om mij heen kijk zie ik alleen maar stelletjes en groepen vrienden. Niemand lijkt deze tocht in zijn eentje te gaan doen. Ik moet een glimlach onderdrukken. Natuurlijk, ik doe weer eens tegendraads. De tocht met de catamaran duurt ongeveer een uur. Nog voordat de boot stilstaat beginnen mensen al richting de uitgang te lopen. Ze willen allemaal zo snel mogelijk beginnen. Ik heb iets minder haast en blijf nog even zitten.

Mijn eerste wandeltocht is naar Camping Grey. Het is zo'n 11km lopen en naar alle verwachting zal ik er vier uur over doen. De route leidt mij langs een paar meren en naar gletsjer Grey. Nadat de parkranger mijn ticket en reservering gecontroleerd heeft loop ik naar het begin van de route. Als een kind klampt mijn tas zich vast aan mijn schouders en middel. De route gaat gelijk steil naar boven en de harde wind maakt het er ook niet makkelijker op. Algauw vraag ik mij af hoe ik dit vol ga houden. Mijn schouders doen pijn en mijn rug begint te protesteren.

Gelukkig zijn de laatste 5km wat vlakker en is de wind volledig gaan liggen. Ik kan wat meer genieten van de omgeving en ik merk dat ik zelfs wat begin te wennen aan mijn tas. Rond half 4 bereik ik de camping en voordat ik het weet heb ik mijn tent opgezet. Ik ben kapot na de eerste dag wandelen. Toch zie ik de de rest van deze route wat rooskleuriger in. Het is zwaar, maar niet onmogelijk, denk ik als ik 's avonds moe maar voldaan mijn slaapzak in kruip.